استمد العبد لنفسہ
حاش للہ تنگ گرد وجاہت از ہمچوں منے
یا عمیم الجود بس با وسعت داماں توئی
نامہ خود گر سیہ کردم سیہ تر کردہ گیر
بلکہ زینساں صدد کرہم چوں مہ رخشاں توئی
گم چہ شد گرریزہ گشم نگ بدستت مومیا
کم چہ شدگر سوختم خود چشمہ حیواں توئی
سخت ناکس مرد کے ام گر نہ رقصم شاد شاد
چوں شنیدم ہم وطب واشطح وغن گویاں توئی
وقت گوہر خوش اگر دریاش دردل جائے داد
غرقہ خس راہم نہ بیند خس منم عماں توئی
کومن کاہست اگر دستے دہی وقت حساب
کوہ من کوہست اگر برپلہ میزاں توئی
